Cor Lauwerijssen 6

Op zaterdagmiddag keken vol we bewondering naar deze man met wit pak, behangen met trommels en andere muziekinstrumenten als hij door de Heuvelstraat liep. Ze noemden hem koperen of Nikkelen Nelis( Willem leyendekker). Willem stond op de zaterdag haast altijd voor de oude V&D die later afbrandde. Wij woonden daar pal achter. Ik huppelde vaak achter hem aan om te luisteren en z'n fratsen te bekijken. Dat hij zijn kunsten goed vertoonde blijkt uit het feit dat ik hem nooit meer ben vergeten. Vandaar enkele foto's extra van deze bijzondere man. Het mosterdmanneke met z'n tonneke mosterd was in Tilburg en omstreken eveneens een bekende verschijning. Ik weet zeker dat ik met deze beelden heel wat ouderen een plezier doe. Zomaar een kijkje achterom over de schouder naar die nostalgische tijd. Want ondanks de kommer en kwel gebeurden er ook leuke dingen om in het geheugenkamertje dat we allemaal in ons hoofd hebben te bewaren.

Onze wc met het hartje in de deur was buiten en ipv duur wc papieren gebruikten we stroken van de krant die je eerst fijn moest rollen om je achterwerk schoon te vegen. Weet je gelijk hoe we aan de zwarte handen kwamen. Wat een armoede heb ik nog meegemaakt! Een meter waar je een muntje in moest stoppen om elektriciteit te krijgen. Geld opgebruikt? bijvullen maar, als je tenminste nog wat over had anders ging je over op kaarsen of de petroleumlamp. En we spaarden in die jaren massaal sigarenbandjes, speldjes, sleutelhangers en zilverzegeltjes. Gaandeweg de vijftiger en zestiger jaren verbeterde de situatie en kreeg men meer financiële mogelijkheden. Veel kinderen zaten al jaren op een internaat weggestopt en waren voor de ouders geen handenbindertjes meer. Men zocht vertier in de kroegen. Rock & Roll waaide vanuit Amerika over en bij de jeugd ging de knop om. Populair bij de ouderen waren cafés zoals de Veertien billekes en de Blauwe Engel vanwege de draaiorgels. De Zangeres Zonder Naam zong samen met haar broer Jerry de sterren van de hemel. De mensen sloegen op hol. Een van de beruchte kroegjes in de buurt van de Veldstraat/ v Bijlandstraat noemde men vanwege de bouwval "Het Krotje". Haast iedere week sloeg men daar elkaar bont en blauw en rolden er dronkenlappen over de keien. Als peuter was ik er regelmatig getuige van als ome Cor, een stevige vent, weer eens te diep in het glas had gekeken. Hij sloeg dan in zijn eentje de hele tent leeg, later bijgestaan door zijn enige zoon. De prijs van de welvaart. Het waren tevens de laatste succesvolle jaren van Puk en Muk in de oude stijl.

Iedereen die op een internaat woonde weet dat men al te vaak vooroordelen had. Je stootte regelmatig je kop als je een leuke meid of jongen leerde kennen en aan de ouders werd voorgesteld. Alsof ze met iemand thuiskwamen die een besmettelijke ziekte met zich meedroeg. Op het moment dat ik in Oisterwijk ging wonen was ik zo'n beetje de allereerste met lang haar. Je had langharige teckels, vetkuiven en o.v.'ers. De laatste afkorting stond voor omgebouwde vetkuif. Ik was een langharige en het hoorde nou eenmaal bij de jaren zestig. Steeds weer opnieuw jezelf tegenover anderen moeten bewijzen legde een zware druk op de schouders. Frater Leonardus, mijnheer Bert Vromans en Sjaan en Leo ( mijn pleegouders ) waren aanwezig bij mijn eerste huwelijk met Helma. Helma was afkomstig uit Oisterwijk. Acht maanden later waren ze aanwezig bij haar begrafenis. Ze was 7 maanden zwanger toen ze stierf. In 1977 werd ik, inmiddels al een aantal jaar in Breda wonend, vereerd met een bezoekje van de inmiddels oude frater Leonardus en de groepsleider Bert Vromans. Ze waren me niet uit het oog verloren en hun bezoek heeft me enorm geraakt. Het is puur toeval, maar mijn vrouw Jeannette doorliep haar opleiding aan het Tilburgse Conservatorium. Enkele vakgenoten zijn later na de verbouwing in Huize Nazareth ondergebracht. Een volle neef van haar trouwde met een zusje van v/d  broertjes de Bruin, de familie die gelijktijdig met mij op Huize Nazareth woonden. Hier in Oudenbosch wonen de gebroeders Maas, ook bekenden uit Nazareth. Een overleden zus woonde 4 deuren bij mij vandaan. Mijn schoonvader was in zijn jeugdjaren drukker en letterzetter op het tehuis van de Broeders van St. LOUIS in Oudenbosch. Hier dichtbij, op een steenworp afstand van ons stuk grond, leefden 2 oude broers die men Puk en Muk noemden. Ondanks hun geld woonden deze twee in het Armenstraatje. In een van de Puk en Muk verhalen komt Van Gend & Loos, het bedrijf waar ik jarenlang keihard werkte en lange werkdagen maakte een pakje bij Klaas Vaak afleveren. Het bedrijf overigens dat er na mijn hartoperatie alles aan deed en niets onbenut liet, om mij te kunnen lozen. Het toenmalige GAK en de Arbodienst werden langs alle kanten met leugens misleid om dat te kunnen bewerkstelligen. Lauwerijssen echter wist de rollen om te draaien en kreeg beide instanties achter zich. 

Het voedsel dat we regelmatig op Huize Nazareth kregen was vaak niet te pruimen. Ik lust geen thee, griesmeel of hete bliksem en ook balkenbrij en bloedworst kunnen me gestolen worden. Ik ben razend op eieren in welke vorm dan ook. Ondanks mijn handschrift schrijf ik in blokletters vanwege de tikken op mijn vingers. In de tachtiger jaren stuurde ik een briefje naar de BRT met de vraag of ze de Italiaanse film Marcellino brood en wijn en de film Bernadette v Lourdes kenden. Dat waren 2 van de films die we in de aula van het internaat hadden gezien. Wat schets mijn verbazing toen er een brief kwam met daarin de data waarop men beide films zou gaan uitzenden. Nobel toch? Huize Nazareth, is een begrip voor velen die er woonden. Tijdens mijn leven moest ik talloze malen ervaren dat mensen hun eigen oordeel klaar hadden. Regelmatig kreeg ik te horen dat wanneer je daar vandaan kwam niet deugde. Uiteraard kwam er ook tuig vandaan. Nederlands langst gestrafte crimineel en zijn broer woonden ook op internaten en kwamen na mij bij mijn pleegouders terecht. Een regelrechte miskleun van de kinderbescherming. Wat hebben die twee rotzakken deze mensen belogen en bestolen en een hoop ellende bezorgd.

In de slechts hele korte periode dat de verhaaltjes door frater Leopold werden voorgelezen had je geen tijd om te piekeren of om aan thuis te denken. Tijdens die momenten voelde ik me daar onbezorgd en veilig en kreeg ik er de aandacht die ik thuis als kind moest missen. Misschien is dat de reden dat ik terugval op de Puk en Muks. Ondanks de gruwelijke feiten die bekend werden zou ik ze graag eens allemaal terug willen zien, een praatje met ze maken en de hand willen schudden. Maar naast de herinnering is er slechts een zeldzame foto die rest. Mijn lievelingsfraters waren frater Jeroen en frater Leonardus. Beide waren erg gesloten, ook naar hun collega's toe. Met deze twee ben ik heel wat uren samen geweest en ze hebben me nooit met 'n vinger aangeraakt. Nu, bijna 60 jaar later vraag ik me af waarom ze zo stil waren. Wisten zij wat er zich afspeelde? Wie weet! En tot slot, het gaat jullie allemaal goed!